ΤΟ 2013 ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ...

...πήρε μαζί του και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ήταν Σάββατο βράδυ 28/12,μόλις είχα καταφέρει να στείλω,τελευταία στιγμή όπως πάντα,ένα δέμα στην Κρήτη,μιας και η Πρωτοχρονιά θα μας έβρισκε χώρια.Μετά από αναπάντητες κλήσεις τελικά λαμβάνω μήνυμα από την αδερφή μου:"Η γιαγιά πεθαίνει,είμαστε στο νοσοκομείο".Είχε μπει και άλλες φορές,πίστευα πως όλα θα πήγαιναν καλά και αυτήν την φορά.Τρίτη,παραμονή πρωτοχρονιάς,όταν μου είπε η μαμά μου ότι η γιαγιά έχει 40 πυρετό ήξερα πως...Σε κάθε μήνυμα που λάμβανα σκεφτόμουν ότι θα μου στείλει η Αντιγόνη μήνυμα,ότι η γιαγιά πέθανε...και το έστειλε στις 11 και 20.

Τελευταία φορά της μίλησα τα Χριστούγεννα...ήταν διαφορετική,σαν να βιαζόταν,σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει,σαν να μην ήθελε να γίνει βάρος...είπε τις ευχές της και έδωσε το τηλέφωνο στη μαμά μου...

Πλέον την έβλεπα λίγες φορές,όποτε κατέβαινα στην Κρήτη.Πλέον δεν ήμουν παιδάκι να με συγκινούν οι ιστορίες,τα παιχνίδια και τα τραγουδάκια της γιαγιάς.Πλέον δεν ήμουν παιδάκι να με πάει στον Κήπο και να μου αγοράσει παγωτό.Πλέον είχα ξεχάσει πόσο σημαντικό πρόσωπο ήταν για εμένα!!!

Μ'ένα ταξίδι αστραπή βρέθηκα εκεί να την συνοδεύσω στον ουρανό,όπως λέγαμε στον Φραγκισκάκο μου.Την είδα για τελευταία φορά.Έβλεπα ένα πρόσωπο διαφορετικό,ένα πρόσωπο κουρασμένο,γερασμένο,ένα πρόσωπο με μία παράξενη έκφραση και όμως στο μυαλό μου είχα μόνο την εικόνα ενός χαμογελαστού προσώπου που πάντα μας περίμενε,να μας κεράσει κάποια λιχουδιά,να παίξει μαζί μας,να μας τραγουδήσει,να μας πει κάποια ιστορία.Ήταν η αγαπημένη μου γιαγιά!!!

Είναι πολύ περίεργο...τώρα πια δεν θα πηγαίνουμε να την βλέπουμε,να την χαιρετίσουμε πριν πάμε στο πλοίο.Το σπίτι της αργά ή γρήγορα θα αδειάσει,θα το ενοικιάσουν και η αυλή η γεμάτη με τα λουλούδια θα ερημώσει,η γειτονιά των παιδικών μου καλοκαιριών και όχι μόνο,δε θα είναι η ίδια και εγώ θα αποφεύγω να περνάω από εκεί για να μην δω την πραγματικότητα...ότι η γιαγιά μου δεν είναι εκεί πια...

Πριν μερικές ημέρες η γιαγιά μου είχε βρει ένα αρκουδάκι στους θησαυρούς της( που είχε αγοράσει κατά διαστήματα για να τα χαρίζει δώρα στα τόσα εγγόνια και δισέγγονα που είχε) και είπε στη μαμά μου να το στείλει στον Φραγκισκάκο μας.Η μαμά μου της είπε να του το δώσει η ίδια,όταν θα ερχόταν ο Φραγκίσκος ξανά.Αφού η γιαγιά μου έφυγε το μεγάλο της ταξίδι, η μαμά μου βρήκε το αρκουδάκι πάνω στο κρεββάτι να την περιμένει...λες και το μόνο που ήθελε ήταν να δείχνει την αγάπη της με κάθε τρόπο...παντού... πάντα!!!

Το ξέρω πως η καθημερινότητα μου δε θα αλλάξει,η ζωή συνεχίζεται σαν να μη συνέβη τίποτα..όμως τίποτα δεν είναι το ίδιο.Η πληγή υπάρχει και ας μην είναι ορατή και πονάει!!!

Γιαγιά μου,για μένα είσαι πάντα εκεί και μας περιμένεις χαμογελαστή...πάντα...