ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

 Αυτή είναι μία διαφορετική ανάρτηση,είναι μία ιστορία όχι ευχάριστη,που θα έλεγα σε φίλους ή θα έγραφα στο ημερολόγιο μου(αν είχα)...για να μην ξεχνάμε πως πάντα υπάρχει και πρέπει να αναζητάμε το καραβάκι της ελπίδας!!!

Το καραβάκι-μπομπονιέρα στη βάφτιση του Φραγκίσκου μας,γεμάτο ευχές και ελπίδα

Ξημέρωνε Σάββατο 25 Ιουνίου 2011,ο Φραγκισκάκος μας( 7,5 μηνών τότε) ξύπνησε ανήσυχος.Τον πήραμε στο κρεββάτι μας και του δώσαμε γάλα,το ήπιε και μετά από λίγο έκανε εμετό.Πριν καλά,καλά πλυθούμε και δεύτερη φορά εμετός. Η παιδίατρος στο τηλέφωνο είπε ότι κάτι θα πείραξε την κοιλίτσα του και έδωσε οδηγίες για κάποιο φάρμακο και για ρύζι λαπά.Από το πρωί είχαμε σκεφτεί το νοσοκομείο,αλλά μέσα στην ημέρα ήταν καλύτερα  και η γιατρός μας καθησύχαζε(προς το μεσημέρι μάθαμε πως έλειπε διακοπές και δεν μπορούσε να έρθει σπίτι να τον δει).Περιμέναμε τους γονείς μου από την Κρήτη και όταν φτάσανε γύρω στις 7 το απόγευμα ο Φραγκισκάκος μας είχε χειροτερέψει πάλι,δεν είχε όρεξη και γκρίνιαζε και αν και η παιδίατρος είπε να περιμένουμε λίγο ακόμα,πήγαμε στο νοσοκομείο...μόλις τον είδαν τον πήρανε αμέσως και όλοι τρέχανε,μετά από λίγο εγώ τον πήγα αγκαλίτσα στην εντατική,τα 2 πρώτα εικοσιτετράωρα κρίσιμα,"απλά" κετοξέωση,"απλά" σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι.Μόλις μπήκε στην εντατική,η μαμά μου και η αδερφή μου είπανε να τον βαφτίσουμε,εγώ είπα όχι,θα βαφτιστεί στην Πάρο,όπως είχαμε σχεδιάσει να γίνει γύρω στον Δεκαπενταύγουστο.Το βράδυ εκείνο έμεινα μαζί με την αδερφή μου εκεί απέξω από την εντατική και ήλπιζα πως όλα θα πάνε καλά...δεν ξέρω τι θα είχα κάνει αν όλα δεν είχαν πάει καλά!Πρωί και απόγευμα,βάζαμε τις ειδικές στολές και μπαίναμε μέσα στην εντατική,γονείς όλοι, με αγωνία,με ελπίδα.Ο Φραγκισκάκος μας ήταν ο μικρότερος,τον είχαν σε καταστολή,δεν είχε ανοιχτά ματάκια,δεν έβγαζε τα ηχουλάκια του,αλλά εμείς του μιλάγαμε,του λέγαμε πως όλα θα πάνε καλά,πως είμαστε εδώ και τον αγαπάμε πάρα πολύ!!!Μέσα στην εντατική είδαμε πολλούς γονείς που πηγαινοερχόντουσαν πρωί και βράδυ σε αυτό το μέρος για μήνες...και συνέχιζαν και ήλπιζαν και εγώ απορούσα που βρίσκουν τη δύναμη και συνεχίζουν,την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο για τα αγγελούδια τους!!!
Για εμάς το πρώτο βράδυ ήταν πιο κρίσιμο,το δεύτερο και το τρίτο βράδυ μας έδιωξαν κατά τις 12,γιατί όπως είπαν έπρεπε να ξεκουραστούμε,είχαμε δρόμο μπροστά μας...Τρίτη πρωί πήγαμε στο δωμάτιο.Έπρεπε να μάθουμε να ζούμε με τα νέα δεδομένα.Το σάκχαρο δεν ήταν κάτι άγνωστο για εμάς,υπάρχει σε συγγενικά μας πρόσωπα σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ και στην εγκυμοσύνη είχα διαβήτη κυήσεως,αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τόσο δα μωράκι θα μπορούσε να το πάθει αυτό.Μια εβδομάδα μείναμε μέσα μαζί συνέχεια,πρωί και βράδυ,μόνο μια φορά έφυγα μια ώρα,για να κάνω ένα μπάνιο...τελικά στο τέλος δεν άντεξα και κλαίγοντας είπα στη γιατρό ότι θέλω να πάμε σπίτι μας να ηρεμήσουμε.

Περάσαμε διάφορες φάσεις,άρνηση,γιατί (κατά τους γιατρούς δεν υπάρχει μία αιτία,αλλά πολλοί παράγοντες,όπως η κληρονομικότητα με μεγαλύτερη βαρύτητα αυτή από τη μεριά του πατέρα,κάποια λοίμωξη,η καισαρική,το γάλα κα.),σκεφτόμουν αν θα καταφέρει να μεγαλώσει,αν θα τον καμαρώσω γαμπρό...

Κάπου εκεί αρχίσαμε και τις ετοιμασίες της βάφτισης και όταν είδα το καραβάκι το γεμάτο ευχές,ήξερα πως αυτό ήθελα,το καραβάκι της ελπίδας για να κρατηθώ!!!

Έχουν περάσει τρία χρόνια και έχουμε δρόμο πολύ ακόμα...οι πληγές υπάρχουν,απλά μάθαμε να ζούμε με αυτές και μας πονάνε λιγότερο,μερικές φορές τις ξεχνάμε κιόλας.Δεν ξέρω τι μας περιμένει στη γωνία,απλά ελπίζω το μερίδιο μας στα άσχημα να το πληρώσαμε και γρήγορα να βρεθεί ο τρόπος ,ώστε η καθημερινότητα μας να είναι πιο εύκολη,ώστε τίποτα να μην ταράζει τη ζωή του μικρού μας θησαυρού!!!

Ο Φραγκισκάκος μου είναι το πιο γλυκό αγοράκι του κόσμου, πάντα χαμογελαστός και είναι όλη μας η ζωή!!!!!Τον λατρεύουμε και ξέρουμε πως όταν έχει ο ένας τον άλλον, όλα θα πάνε καλά!!!

Πριν κλείσω,θα ήθελα να σας γνωρίσω την μικρή Ιωάννα , που γνώρισα μέσω του blog της την άνοιξη του 2012.
Η Ιωάννα και οι γονείς της ήλπιζαν και βρήκαν τη δύναμη και συνέχισαν και πάλεψαν και έχασαν και όμως συνεχίζουν να παλεύουν...δεν ξέρω που βρίσκουν τη δύναμη,δεν ξέρω αν ήμουν στη θέση τους, αν θα είχα τη δύναμη τους,απλά τους θαυμάζω και η μικρή Ιωάννα βρίσκεται πάντα στην καρδιά μου!

Μία ακόμα ιστορία είναι και η ιστορία του μικρού Ryan,που διάβασα πρόσφατα στο blog των Kapa.

Και εκεί έξω υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες,αμέτρητες πληγές,αμέτρητος πόνος,αμέτρητα χαμόγελα που δεν ξέρεις τι κρύβουν από πίσω,αλλά υπάρχει και αμέτρητη ελπίδα και αμέτρητα καραβάκια της ελπίδας για να έχει ο καθένας το δικό του!!!

Μην χάσετε το δικό σας καραβάκι!!!