Ξαφνικά βρέθηκα μ'ένα 8ώρο (που τώρα έχει γίνει 7ώρο) μπροστά σε έναν υπολογιστή στη δουλειά,χωρίς όμως να έχω δουλειά για να το γεμίζω.Έτσι άρχισα την περιπλάνηση μου στη blogοσφαιρα.Σε μία εποχή που πάλευα να ορθοποδήσω,να τα βρω με τη ζωή μου,τα θέλω μου,τα πρέπει μου,τα δεδομένα μου...έτσι βρήκα και τους KaPa.
Mαγεύτηκα αμέσως από τις εικόνες,τις εικόνες που δημιουργούσαν οι λέξεις τους,διάβασα όλες τις αναρτήσεις τους και δεν χάνω καμία καινούργια τους.Είναι φίλοι μου,τους ξέρω (μέσα από τις αναρτήσεις τους),έχουμε πάει μαζί διακοπές,έχουμε συναντήσει πρόσωπα,έχουμε αποχαιρετίσει πρόσωπα,έχουμε προβληματιστεί,έχουμε γελάσει μαζί!!Η Κατερίνα, που κυρίως γράφει στο blog,με έχει ταξιδέψει ξανά στη Γερμανία(είχα πάει στα "νιάτα"μου για να κυνηγήσω έναν έρωτα)στους γονείς της,έχουμε ανοίξει μαζί το δέμα από την Γερμανία(θυμάμαι τα παπουτσάκια με τα κερασάκια,που είχε αγοράσει κάποιο Πάσχα με τα χρήματα που της είχε στείλει η μαμά της για να πάρει παπούτσια),έχουμε παρακολουθήσει μαζί τις θεατρικές παραστάσεις του Πανταζή,έχουμε προβληματιστεί με όλες τις ανησυχίες που πλημμυρίζουν κάθε μάνα,έχουμε στολίσει μαζί το σπίτι,τα περβάζια των παραθύρων,έχουμε μαγειρέψει,έχουμε ανέβει στον Όλυμπο,έχουμε τρέξει σε μαραθώνιους...απλά η Κατερίνα με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο,με έχει γεμίσει με όλη αυτή τη "σοφία"της ζωής!!!Είναι από τα άτομα που σου θυμίζουν το νόημα,την αξία της ζωής μας, μας υπενθυμίζει τα σημαντικά,την ομορφιά της απλότητας,τη σπουδαιότητα της ζωής...έτσι όταν μας είπε πως τελικά, ένα όνειρο της ξεχασμένο κάπου στα μαθητικά τα χρόνια έγινε πραγματικότητα, ενθουσιάστηκα που επιτέλους θα κράταγα στα χέρια μου "το μικρό λευκό κοχύλι"!!!
Με συγκίνησε από τον πρόλογο και μου έμεινε η φράση,που ήταν κάπως έτσι:"να μην ξεχνάμε εκεί γύρω από τα πόδια μας ή κάπου στο ύψος της μέσης μας,ότι υπάρχουν δύο ματάκια,που μας κοιτάζουν όλο λατρεία".Ας μην ξεχάσουμε αυτά τα ματάκια,μη χαθούμε στη δίνη της καθημερινότητας και χάσουμε αυτά τα δύο ματάκια,γιατί αυτά είναι όλη μας η ζωή!!!
Για άλλη μια φορά,ευχαριστώ Κατερίνα για ένα ακόμα ταξίδι,παρέα με το μικρό λευκό κοχύλι!!!
Καλό Σαββατοκύριακο, παρέα με μικρά λευκά κοχύλια!!!
Το πήρα κι εγώ και δε σταμάτησα να κλαίω!Εξαιρετικό!AriadnefromGreece!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι,μας χρειάζεται λίγο ταρακούνημα που και που,γιατί μπορούμε εύκολα να χάσουμε αυτά τα δύο μικρά ματάκια!!
ΔιαγραφήΥπέροχο να μπορείς να μιλάς έτσι για μια φίλη σου, να χτίζεις μαζί της αναμνήσεις. Το βιβλίο της δεν το έχω διαβάσει θα φροντίσω να επανορθώσω σύντομα! Καλή εβδομάδα Ιωάννα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Κατερίνα δεν την έχω δει από κοντά,αλλά τη νιώθω σαν φίλη μου,μέσα από τις αναρτήσεις της και τα πράγματα που έχει μοιραστεί μαζί μας,όπως και πολλά άλλα άτομα μέσα από το blogging.Καλή εβδομάδα Χριστίνα!!
ΔιαγραφήΙωάννα...τι να πω.Απλά πως έμεινα άφωνη και βαθιά συγκινημένη. Νιώθω να σε αγαπάω.Νιώθω να σε ξέρω καλά, τόσο καλά που μπορείς να με κάνεις να κλαίω, για όλα όσα με τόση γενναιοδωρία γράφεις για εμάς...Χίλια ευχαριστώ, δεν αρκούν...Εύχομαι να σε συναντήσω.Το εύχομαι ειλικρινά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένη Κατερίνα,εγώ είμαι συγκινημένη που διάβασες τις σκέψεις μου(δεν το περίμενα) και άφησες αυτό το υπέροχο μήνυμα!!!Δεν είσαι πολύτιμή μόνο για τους κοντίνους σου ανθρώπους ή τους ανθρώπους που βλέπεις καθημερινά,είσαι πολύτιμη για όλους εμάς,που τόσο απλόχερα μας χαρίζεις τις σκέψεις σου,τα συναισθήματα σου,μας δείχνεις τα σημαντικά της ζωής!!!Σε ευχαριστώ πάρα,πάρα πολύ και που ξέρεις μπορεί κάποια στιγμή πράγματι να τα πούμε από κοντά στους κύκλους ζωής!!!
Διαγραφή