ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ,ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΑΧΤΑΡΑΣ...

Ένα από τα μαθήματα που θυμάμαι με αγάπη,από τα μαθητικά μου χρόνια είναι η Οικιακή Οικονομία.Μην αρχίσετε να με κρίνετε,μου άρεσαν και άλλα,πιο δύσκολα μαθήματα!
Απλά αυτό το μάθημα μου άρεσε γιατί είχαμε καλές καθηγήτριες,με τις οποίες δημιουργούσαμε όμορφα πράγματα.Εκτός από τις κατασκευές,αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου,από το μάθημα της καθηγήτριας μας,της κας.Άννας,
είναι το παρακάτω ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν(Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος):

ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

   Από τότε που θυμάμαι τον εαυτόν μου,θυμάμαι να είμαι πάνω στο κρεβάτι και να χορεύω,τραγουδώντας: "Δευτέρα κάτι έχω,την Τρίτη δεν αντέχω,Τετάρτη πως βαριέμαι,την Πέμπτη δεν κρατιέμαι,Παρασκευή πρωί,λαλαλαλα..."

   Κάθε Δευτέρα στην Ά δημοτικού έμενα σπίτι,λόγω του κρυώματος μου,λάφυρο από την Κυριακάτικη εξόρμηση μας στο χωριό με τη γιαγιά(πέρασε καιρός να μπορώ να ξεχωρίζω το η με το υ,αφού έλειπα όταν τα μάθαμε αυτά)!Όμως κατά το μεσημεράκι ένοιωθα καλύτερα και άρχιζε το πάρτυ με τα στρουμφάκια!

   Την κασέτα με τα στρουμφάκια(ναι κασέτες είχαμε τότε)την έχω κρατήσει,οπότε την ακούμε μαζί με το μπισκοτάκι μου πλέον!Πόσο μου αρέσει που ο θησαυρός μου,χορεύει και λέει λαλα-λαλα ακούγοντας τα στρουμφάκια!
   Τα πρωινά όταν τον ξυπνάω από τις 6:30 (άγρια χαράματα για τον θησαυρό μου) ,για να τον πάμε στον παππού και την γιαγιά, πάει να γκρινιάξει λίγο,οπότε τον ηρεμώ με το τραγούδι του χουζούρη
"μην με ξυπνάς απ΄τις΄'εξι πριν ακόμα η μέρα να φέξει..."

   Τα στρουμφάκια ήταν και είναι,από τους αγαπημένους ήρωες των μικρών παιδιών και όχι μόνο, οπότε ετοιμαστείτε όλοι για μία επίσκεψη στο στρουμφοχωριό...



Το πραγματικό Στρουμφοχωριό!

ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΠΙΣΚΟΤΑΚΙ;

Tο μπισκοτάκι μας είναι ήδη 18 μηνών,μήπως πρέπει να σκεφτόμαστε το δεύτερο;Η μαμά μου και η αδερφή μου ήδη αφήνουν υπονοούμενα για δεύτερο μωρό,ανυπομονούν,όπως ανυπομονούσαν και για το πρώτο.Και εγώ το σκέφτομαι συχνά,όμως φοβάμαι,ανησυχώ,δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να περάσω τα ίδια!

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

 Ποιός δε θυμάται το παραμύθι με τον Χάνσελ και την Γκρέτελ,που χάθηκαν στο δάσος και έπειτα από αρκετή περιπλάνηση βρέθηκαν μπροστά στο σπίτι της κακιάς μάγισσας...που ήταν ολόκληρο φτιαγμένο από μπισκότα,σοκολάτα και καραμέλες...

Αυτό το παραμύθενιο σπίτι,μου ήρθε στο μυαλό,όταν πρωτοαντίκρυσα τα δύο μικρά σπιτάκια στην είσοδο του πάρκου Guell στην Βαρκελώνη...

Ένα σπίτι από μπισκότο,στολισμένο με λευκή σοκολάτα...

Ένα παραμυθένιο σπίτι των παιδικών μας χρόνων...

Ένα χιονισμένο μπισκοτοσπιτάκι...

Μέσα στο δάσος...

 Γεμάτο με πολύχρωμα ζαχαρωτά...

Μικρό και χαριτωμένο...

Φτιαγμένο με πολύχρωμα κουφετάκια και αγάπη,για τα πρώτα του γενέθλια...

Στολισμένο με πολύχρωμα φωτάκια...

Απαραίτητα για το ταξίδι μας στην μπισκοτούπολη,που τώρα ξεκινάει...

...μαζί με τον μικρό μου θησαυρό,που μόλις ήρθε στην αγκαλιά μου,γέμισε τη ζωή μου με τη γλυκιά μυρωδιά του μπισκότου και πασπάλισε τα όνειρα μου με χρυσόσκονη...

Το μικρό μου μπισκοτάκι...