Ένα από τα μαθήματα που θυμάμαι με αγάπη,από τα μαθητικά μου χρόνια είναι η Οικιακή Οικονομία.Μην αρχίσετε να με κρίνετε,μου άρεσαν και άλλα,πιο δύσκολα μαθήματα!
Απλά αυτό το μάθημα μου άρεσε γιατί είχαμε καλές καθηγήτριες,με τις οποίες δημιουργούσαμε όμορφα πράγματα.Εκτός από τις κατασκευές,αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου,από το μάθημα της καθηγήτριας μας,της κας.Άννας,
είναι το παρακάτω ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν(Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος):
"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."
http://www.youtube.com/watch?v=8SaTEzawL9
Σίγουρα,μαζί με τα πράγματα που έχουν απομείνει από τα μαθητικά μου χρόνια,κάπου υπάρχει και αυτό το ποίημα γραμμένο...απλά θυμάμαι ότι τελείωνε με μία φράση κάπως έτσι"....κάνε λοιπόν διαβάτη το τόξο σου...",με μία φράση με προτροπή,πιο αισιόδοξη!
Όταν βρω τις σχολικές μου σημειώσεις,θα σας πω ακριβώς το τέλος που θυμάμαι...
Απλά αυτό το μάθημα μου άρεσε γιατί είχαμε καλές καθηγήτριες,με τις οποίες δημιουργούσαμε όμορφα πράγματα.Εκτός από τις κατασκευές,αυτό που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου,από το μάθημα της καθηγήτριας μας,της κας.Άννας,
είναι το παρακάτω ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν(Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος):
"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."
http://www.youtube.com/watch?v=8SaTEzawL9
Σίγουρα,μαζί με τα πράγματα που έχουν απομείνει από τα μαθητικά μου χρόνια,κάπου υπάρχει και αυτό το ποίημα γραμμένο...απλά θυμάμαι ότι τελείωνε με μία φράση κάπως έτσι"....κάνε λοιπόν διαβάτη το τόξο σου...",με μία φράση με προτροπή,πιο αισιόδοξη!
Όταν βρω τις σχολικές μου σημειώσεις,θα σας πω ακριβώς το τέλος που θυμάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου