Η ΛΕΠΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

 Η λεπτή γραμμή, που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, την χαρά από τη λύπη, το φως από το σκοτάδι.Αυτήν την γραμμή ανακαλύψαμε ανήμερα του Πάσχα.Αυτή είναι μία δύσκολη ανάρτηση, που θέλω να την γράψω, για εμένα..

Από τον παιδότοπο του νοσοκομείου

Κυριακή του Πάσχα η πιο όμορφη γιορτή, η Ανάσταση του Χριστού, ημέρα χαράς και ελπίδας!!
Παρόλο που ήμασταν όλοι ξενυχτισμένοι , σηκωθήκαμε όσο πιο νωρίς μπορέσαμε για να ετοιμάσουμε το Πασχαλινό τραπέζι.Σουβλίζαμε πρώτη φορά στο σπίτι μας.Ήταν μία όμορφη ημέρα με φίλους και συγγενείς.Ο Φραγκισκάκος ήταν χαρούμενος, έπαιζε  με τα παιχνίδια του και ετοίμασε μία φάρσα για τον παππού. Επηρεασμένος από την ταινία "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο", έβαλε στην πλάτη του ανυποψίαστου παππού , που έπαιζε τάβλι, το σημείωμα που είχαν βάλει στον διευθυντή στην ταινία"το παρόν κατεδαφίζεται,πληροφορίες εντός,βεβαίως,βεβαίως"!!Ερχόταν και σχολίαζε το σημείωμα και περίμενε την αντίδραση του παππού, όταν θα το ανακάλυπτε.

Είχε φάει διάφορα εκείνην την ημέρα και κάμποσα γλυκά.Του έκανα δόση ινσουλίνης στις 8:15 μμ.
Κάποια στιγμή ξάπλωσε σε μία ξαπλώστρα που ήταν εκεί δίπλα μας, ήταν άλλωστε ξενυχτισμένος και όλην την ημέρα δεν είχε ξεκουραστεί καθόλου.Κουκουλώθηκε όλος κάτω από την κουβέρτα , κάτι που σχολίασαν σε λίγο οι υπόλοιποι και πήγα και του ξεσκέπασα το κεφάλι. Είδα τα μάτια του ανοιχτά, αλλά νόμιζα πως τα άνοιξε επειδή τον ξεσκέπασα, αλλά δεν αντέδρασε από την κούραση.Πολύ λίγο αργότερα, τον είδα να έχει 1-2 σπασμούς ,αμέσως φώναξα Φραγκίσκο και όλοι σηκώθηκαν.Ο Μανώλης τον σήκωσε ,ενώ η αδερφή μου ζητούσε την ένεση ή μέλι.Δεν είχα τίποτα.Φέρανε μέλι από το διπλανό σπίτι της αδερφής μου.Η αδερφή μου προσπάθησε να του δώσει χυμό,ζάχαρη και είπε να πάρουμε το 166.Έπιασα ένα κινητό,δεν ήταν το δικό μου,δεν ήξερα πως άνοιγε, τότε είδα τον Βασίλη ήδη να τηλεφωνεί, η ώρα είναι 9:08 μμ.Ο Φραγκίσκος ήταν ένα ακίνητο σώμα, με βλέμμα καρφωμένο σε ένα σημείο, χωρίς σημάδι πως μας ακούει.Άκουγα τον εαυτό μου να του λέει,"Φραγκίσκο μην μου το κάνεις αυτό, Φραγκίσκο μην φύγεις, Φραγκίσκο μην μου πάθεις τίποτα", άκουγα την μαμά μου να ζητάει βοήθεια από την Αγία Σοφία- η εκκλησία της είναι στον από πάνω δρόμο από το σπίτι μας, η θεία μου έλεγε πως θα γίνει καλά το παιδί.Τα μάτια του κάποια στιγμή πήγαν να "φύγουν", να μην φαίνονται οι κόρες και τότε "είδα" την θέση του στην τάξη του άδεια, τότε ανακάλυψα πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο.Όλην αυτήν την ώρα η αδερφή μου προσπαθεί να του δώσει μέλι,το τρίβει στα ούλα,προσπαθεί να ανοίξει το στόμα του, ο Φραγκίσκος την δαγκώνει, τον παίρνει αγκαλιά τον κατεβάζει κάτω.Θυμάμαι να κατεβαίνω τα σκαλιά πίσω της, να λέω ανοίξτε τα φώτα,δεν βλέπουμε,βλέπω τον Φραγκίσκο στο τσιμέντο μπροστά στο γκαράζ ξαπλωμένο,η αδερφή μου από πάνω του (εκ των υστέρων έμαθα πως του έκανε μαλάξεις στην καρδιά.Η αδερφή μου είναι γιατρός.),ο Μανώλης βγάζει το αυτοκίνητο, η μαμά μου φωνάζει τον γείτονα, ένας νεαρός που δεν ξέρω έρχεται προς εμάς, ζητάω φαρμακείο, μιλάει για κάποιον γνωστό του, μετά η αδερφή μου στο τιμόνι,ο Βασίλης έχει τον Φραγκίσκο αγκαλιά στο πίσω κάθισμα, εγώ του δίνω μέλι με τα χέρια.Η αδερφή μου κορνάρει συνέχεια,τρέχει,περνάμε όλα τα κόκκινα, κάποια στιγμή βλέπω σταματημένα τα αυτοκίνητα μπροστά μας, δεν ξέρω αν θα προλάβει να σταματήσει,κοιτάζω έξω, λέω ακόμα εδώ είμαστε?Ο Φραγκίσκος αρχίζει να γλύφει το μέλι , ένα σημάδι ζωής, ο Βασίλης λέει πως έκανε κάποια μουγκρητά, πάει να κοιμηθεί πάλι, του λέω να μείνει ξύπνιος!!

Φτάνουμε στο νοσοκομείο,ο Φραγκίσκος στα χέρια μου, μπαίνω κατευθείαν στα επείγοντα-έχουμε βρεθεί ξανά εκεί, λέω χωρίς ανάσα στον πρώτο που βλέπω μπροστά μου"Έχει διαβήτη,έκανε σπασμούς,δεν είχαμε την ένεση".Τον βάζουν σε φορείο ,του δίνουν κάποιο υγρό από το στόμα,ζαχαρόνερο ήταν, μου λένε να του κάνω μέτρηση έχει 124,η ώρα είναι 9:22μμ, ησυχάζουμε λίγο.Μας πάνε πάνω στο παιδιατρικό , ο Φραγκίσκος κρυώνει, ο νοσοκόμος ψάχνει την προϊσταμένη, πάμε στο εξεταστήριο και εκεί πέφτουν 3-4 άτομα πάνω από τον Φραγκίσκο,βάζουν πεταλούδες, κάνουν ενέσεις, παίρνουν αίμα,κάνουμε μετρήσεις, κάποιος γράφει το ιστορικό. Η εξέταση αίματος έδειξε 30 ζάχαρο.Ο Φραγκίσκος λέει το όνομα του όταν τον ρωτάνε,νυστάζει και κλαίει  με τις τόσες βελόνες και στα δύο χεράκια του, εγώ του λέω να δει το όμορφο χταποδάκι που είναι ζωγραφισμένο δίπλα του.Θέλει να πάμε σπίτι, του λέμε πως σήμερα θα κάτσουμε εδώ, θα του φέρει η γιαγιά και τα παιχνίδια του,του υπόσχομαι την Τρίτη να πάρουμε και το παιχνίδι που δεν του αγόρασα την προηγούμενη ημέρα,κλαίει ξανά.
Λένε να πάμε στο δωμάτιο, τον παίρνω αγκαλιά εγώ,δεν θέλω κανείς άλλος να μου τον πάρει ,όπως τότε που τον πήγα αγκαλιά στην εντατική στο καραβάκι της ελπίδας.
Στο διπλανό κρεββάτι είναι ένα παιδάκι λίγο μικρότερο από τον Φραγκίσκο, λέει στον Φραγκίσκο πως αυτόν τον τσίμπησε μέλισσα και ο Φραγκίσκος λέει πως αυτός είναι λίγο αρρωστούλης.
Αργότερα που μας ρωτάει η μητέρα του άλλου παιδιού τι έπαθε ο Φραγκίσκος, εμείς λέμε υπογλυκαιμία, α λέει ,ζαλίστηκε..εγώ πάλι λέω πως "έφυγε" και επέστρεψε ξανά!!Ο Φραγκίσκος κοιμόταν 12 ώρες, ήταν πολύ κουρασμένος, κάμποση ώρα είχε τον ορό με ζάχαρη για να ανέβει το ζάχαρο,εμείς κάναμε μέτρηση κάθε 30' τις πρώτες ώρες.Όλοι χαμένοι στις σκέψεις μας και τα μάτια μου "τρέχουν".Αφού ξεπέρασε το επεισόδιο ο Φραγκίσκος δεν κινδύνευε,απλώς μείναμε προληπτικά έως το απόγευμα της Δευτέρας στο νοσοκομείο.

Τα πρώτα βράδια τον σκουντούσα στον ύπνο του μέχρι να τον δω να κουνιέται και τον ρώταγα συνέχεια αν πεινάει.
Προχτές το βράδυ είχα βάλει το ξυπνητήρι να ξυπνήσω στις 3 πμ να του κάνω μέτρηση, αλλά ξύπνησα στις 4 πμ.Καρδιοχτύπησα ώσπου να πάω να δω ότι είναι καλά.
Χτες το απόγευμα ο Φραγκίσκος έπαιζε στην παιδική χαρά με τον φίλο του, γυρίζανε από εδώ και από εκεί ,δεν ήταν πάντα στο οπτικό μου πεδίο.Έπρεπε να πάμε σπίτι να φάει, άμα παίζει ξεχνάει το φαγητό, φοβόμουν μην πάθει τίποτα, φοβόμουν κάθε φορά ώσπου να τον δω να έρχεται κοντά μου και να είναι καλά.
Χτες το βράδυ είδα όνειρο, ο Φραγκισκάκος ήταν μικρός, ίσως ήταν μωράκι όπως τότε με το καραβάκι της ελπίδας.Κάτι είχε φάει και φαινόταν πως πνιγόταν.Ο Βασίλης ήταν μισοκοιμισμένος δίπλα, η αδερφή μου ακουγόταν πως έκανε μπάνιο και εμένα δεν μου έβγαινε η φωνή να φωνάξω"Αντιγόνη το παιδί".

Τον επόμενο μήνα κλείνουμε 8 χρόνια από το καραβάκι της ελπίδας και αν και τότε βρεθήκαμε στην εντατική, νομίζω πως δεν είδα τότε την λεπτή γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, αυτήν την είδα το βράδυ του Πάσχα και από τότε, φοβάμαι, φοβάμαι πολύ!!!

Χρόνια Πολλά με υγεία πάνω απ'όλα!!!