ΕΝΑ "ΤΑΞΙΔΙ"

 Ήθελα η πρώτη ανάρτηση αυτής της χρονιάς, να είναι η συγκεκριμένη. Ήθελα να περιγράψω την όλη διαδικασία,την αγωνία, τα συναισθήματα, την ελπίδα και τη θλίψη. 2 Γενάρη, οι άντρες της οικογενείας είναι στο πάρκο και εγώ έμεινα σπίτι να κάνω καμιά δουλειά και να μαγειρέψω. Έχω ένα βάρος,αυτή η χρονιά ξεκίνησε περίεργα.Φαινομενικά τίποτα άσχημο δεν συνέβη, όμως τα σποράκια μας , που υπήρξαν μόνο για εμάς , αφού μόνο εγώ ,ο Βασίλης και η γιατρός γνωρίζαμε την ύπαρξη τους, δεν υπάρχουν πια.  

 Πριν λίγο καιρό και αφού έκλεισα τα σαράντα, οπότε τα περιθώρια στένεψαν, αποφασίσαμε να κάνουμε εξωσωματική. Βέβαια εμείς έχουμε ήδη τον Φραγκισκάκο μας, που τον αποκτήσαμε εύκολα, φυσιολογικά , αλλά δεύτερο παιδί ποτέ δεν ήρθε.Τόσα χρόνια έλεγα πως ο θεός δεν μας στέλνει δεύτερο παιδί για κάποιο λόγο, ούτε σκεφτόμουν την λύση της εξωσωματικής, καθότι και φοβιτσιάρα. Η εξωσωματική, είναι μια διαδικασία ψυχοφθόρα, ακόμα και για εμάς, που είχαμε ήδη ένα παιδί να μας περιμένει σπίτι.

Στην αρχή έχεις το άγχος, αν η επιτροπή του ΕΟΠΥ θα αποφασίσει ότι έχεις όλα τα χαρτιά, σωστά συμπληρωμένα με τις κατάλληλες σφραγίδες, για να σου δώσει την έγκριση για να πάρεις δωρεάν τα θαυματουργά κουτάκια με τις ενέσεις , που θα κάνεις κάθε ημέρα στην κοιλιά σου, για να προετοιμαστεί. Ένοιωσα τόσο παράξενα, όταν γύρισα στο σπίτι με μία μεγάλη σακούλα με ενέσεις, που έπιασαν μισό ράφι στο ψυγείο μας.. ένοιωσα πως παρεμβαίνουμε πολύ στην φύση, αναρωτήθηκα αν είναι σωστό..είχα επηρεαστεί και από την ελληνική σειρά "στο φως του φεγγαριού" με την παρένθετη μητέρα, που παρακολουθούσα εκείνο το διάστημα. Μετά πήγαμε στην γιατρό για τα υπόλοιπα φάρμακα , άλλες δύο σακούλες φάρμακα, απλώς ένοιωσα , πως θα τα μπερδέψω, αγχώθηκα, ένεση πρωί ή βράδυ, αυτά τα φάρμακα ανά 6 ώρες, αυτά ανά 12, η ένεση, τα αυτοκόλλητα.Η γιατρός λέει να πηγαίνουμε βήμα,βήμα, πρέπει να πηγαίνει κάθε βήμα καλά για να προχωράμε στο επόμενο, οπότε δεν ρωτάω από πριν όλες,  τις λεπτομέρειες.Αυτός ο μήνας από τις 2/12 , που ξεκίνησα τα φάρμακα, έως τις 30/12, που έκανα την εξέταση για την τιμή της χοριακής, είχα πολύ άγχος, αλλά ένοιωθα ζωντανή, ένοιωθα πως κάτι πολύ σπουδαίο κάνω!!

 Μέσα στο μαιευτήριο συνάντησα πολλές γυναίκες, γυναίκες μόνες τους, που έκλειναν ραντεβού για κατάψυξη ωαρίων, άλλες με την μητέρα τους, άλλες χαμένες στο κινητό τους με τον σύντροφο τους να κάνει το ίδιο δίπλα τους, άλλες να μιλάνε δυνατά, χαρούμενα, λίγο αγχώδη με τον γιατρό τους.Στην αίθουσα της ανάνηψης, οι γυναίκες δίνουμε κουράγιο η μία στην άλλη, λέμε ότι δεν είναι τίποτα η όλη διαδικασία, ευχόμαστε καλή επιτυχία η μία στην άλλη (γιατί δίνουμε εξετάσεις, για να δούμε αν θα καταφέρουμε να γίνουμε μητέρες αυτήν την φορά), άλλες μιλάνε ελάχιστα, άλλες διαμαρτύρονται πως όλα εμείς οι γυναίκες τα τραβάμε..

Είναι πολύ άδικο, που όλες οι γυναίκες μεγαλώνουμε με το δεδομένο ότι θα γεννήσουμε παιδιά, είναι πολύ άδικο να  μην μας υπολογίζουν οι υπόλοιποι και ίσως ούτε και εμείς τον εαυτό μας, αν δεν κάνουμε παιδιά, είναι πολύ άδικο , που αυτό το τόσο όμορφο θαύμα, όπως είναι η γέννηση ενός παιδιού, να μην είναι κάτι εύκολο και απλό και να μην μπορούν να το χαρούν όλοι, όλες!!

Στις 2/12 ξεκίνησα τα φάρμακα και τις ενέσεις.Στην έβδομη μέρα ξεκινάς τους υπερήχους και την εξέταση οιστραδιόλης ( γίνεται με εξέταση αίματος).Μετά από δύο ημέρες ξανά υπέρηχος και εξέταση οιστραδιόλης.Στον υπέρηχο στις  11/12, η γιατρός λέει έχουμε 4 ωάρια , πάμε μεθαύριο για ωοληψία. Φοβάμαι, αλλά η ζωή συνεχίζεται..κάνουμε το μίνι χριστουγεννιάτικο πάρτυ του Φραγκίσκου, υποδεχόμαστε τον κουμπάρο μας από Αγγλία, που ήρθε να δει την γυναίκα του και τα παιδιά, που προς το παρόν μένουν εδώ, ώσπου να μπορέσει να τους πάρει κοντά του και ο Βασίλης τρέχει , γιατί ο μπαμπάς του μπαίνει την ίδια ημέρα , που γίνεται η ωοληψία , στο νοσοκομείο για εγχείρηση καρδιάς.Πάμε μαζί με τον Βασίλη στο μαιευτήριο, δίνει το δείγμα , που πρέπει να δώσει και φεύγει να πάει στον μπαμπά του. Δεν με ενοχλεί , που μένω μόνη μου, θα έρθει να με πάρει σε μερικές ώρες, έχω και την γιατρό μου, που είναι χρυσή (πολύ, πολύ σημαντικό να έχεις έναν γιατρό , που σου ταιριάζει!!).Φοβάμαι την διαδικασία, γιατί φοβάμαι τον πόνο, όμως εκ των υστέρων μπορώ να πω , πως δεν ήταν τίποτα, δηλαδή δεν πόνεσα, γιατί έγινε αναισθησία.Περπάτησα ως το χειρουργείο, ξάπλωσα, φορούσα το βραχιολάκι με το όνομα μου και την ημερομηνία γέννησης, είπα δυνατά το όνομα μου και ένα δευτερόλεπτο μετά κοιμήθηκα. Όταν άκουσα ξανά τον εαυτό μου, σαν από κάπου μακριά, με ρωτούσαν αν είμαι καλά και εγώ απάντησα ναι, απλώς νυστάζω.Ήμουν ήδη ξαπλωμένη στον χώρο της ανάνηψης έξω από το χειρουργείο, προσπαθούσα σιγά, σιγά να ξυπνήσω.Νύσταζα, αλλά ήξερα πως πρέπει σιγά, σιγά να ξυπνήσω.Μετά από κάμποση ώρα, ήρθε μία νοσοκόμα , μου πήρε πίεση και με βοήθησε να σηκωθώ,μην ζαλιστώ. Ήμουν μια χαρά, ντύθηκα και βγήκα στο σαλόνι.Μετά από λίγο μιλήσαμε με την γιατρό, είχαν και τα 4 ωάρια γενετικό υλικό, θα τα δουν οι βιολόγοι (αν θυμάμαι καλά) και θα μας πουν την επόμενη ημέρα πόσα μπορούν να γονιμοποιηθούν.Λόγω της αναισθησίας, δεν μπορούσα να οδηγήσω, οπότε απλώς περίμενα τον Βασίλη να έρθει να με πάρει.Δεν πονούσα, ούτε ένοιωθα κάτι, αλλά η γιατρός, μου είπε 2 ημέρες ξεκούραση, γιατί η κοιλιά μου, αν και δεν φαίνεται, είχε τρυπηθεί σε 4 σημεία.Όταν περπάτησα ως το αυτοκίνητο ένοιωσα λίγο αδύναμη, οπότε σπίτι και ξεκούραση, είχα φροντίσει να έχω μαγειρέψει και να μην έχω δουλειές σε εκκρεμότητα. Κατά την διάρκεια της ημέρας μπορεί απλώς να είχα μερικούς πόνους περιόδου.Φυσικά δεν πήγα δουλειά 2 ημέρες.Την επόμενη της ωοληψίας μου τηλεφώνησε η γιατρός και μου είπε ότι 3 ωάρια μπορούν να γονιμοποιηθούν και την μεθεπόμενη ημέρα θα γινόταν η εμβρυομεταφορά. Και μόνο που ακούς αυτήν την λέξη,το μωρό υπάρχει ήδη,το σποράκι σου,τα σποράκια σου!!

Το μόνο εκνευριστικό της ημέρας της εμβρυομεταφοράς είναι το πολύ νερό που πρέπει να πιεις. Ο Βασίλης τρέχει με τον μπαμπά του , οπότε είμαι μόνη μου, αλλά δεν με πειράζει.Η διαδικασία είναι απλή.Απλώς ήπια πολύ νερό, περίμενα αρκετά (γιατί το τμήμα κλείνει σε 2 ημέρες για τις διακοπές των Χριστουγέννων και υπάρχει πολύς κόσμος) και έπειτα περπάτησα ως το χειρουργείο, όπου απλώς πρέπει να μείνεις ακίνητη για λίγο, όπου κατά την διαδικασία της εμβρυομεταφοράς θα έχεις μια μικρή ενόχληση, όπως όταν κάνεις το τεστ ΠΑΠ.Μετά σου δείχνουν στην οθόνη το ή τα σποράκια σου (τα δικά μας ήταν δύο), παίρνεις και την πρώτη τους "φωτογραφία" (δηλαδή το υπερηχογράφημα) και περιμένεις στο χώρο ανάνηψης κάμποση ώρα. Εκεί ήρθε η γιατρός μου και μου έδωσε τις οδηγίες, για τα φάρμακα που συνεχίζονται έως 2 εβδομάδες μετά , όπου θα πάω να κάνω εξέταση για την χοριακή , για να δούμε αν η προσπάθεια μας είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα.Έπειτα από κάμποση ώρα με άφησαν να φύγω, οδήγησα ως το σχολείο, πήρα τον Φραγκισκάκο και σπίτι ξεκούραση.

 Όλο αυτό το διάστημα μετά την εμβρυομεταφορά, πιστεύω πως κουβαλάω 2 σποράκια, πως όλα θα πάνε καλά, ζαλίζομαι κιόλας (μπορεί στην εγκυμοσύνη του Φραγκισκάκου, να μην είχα ζαλάδες, αλλά τώρα έχω). Κάνω σχέδια, σκέφτομαι πως θα το ανακοινώσουμε την Πρωτοχρονιά στους δικούς μας και στον Φραγκισκάκο..Δεν μιλάω πολύ με τον Βασίλη για αυτό, δεν θέλω, για να μην αγχώνομαι.Μία εβδομάδα μετά την εμβρυομεταφορά νοιώθω λίγο περίεργα, γυρίζοντας με το αυτοκίνητο μόνη μου, πονάει η κοιλιά μου και κλαίω, γιατί φοβάμαι πως θα αδιαθετήσω, οπότε όλα πήγαν χαμένα.Όμως δεν έγινε τίποτα.Τρεις ημέρες μετά είμαστε με κάτι φίλους μας σε ένα καφέ, ζαλίζομαι πάλι και το λέω στον Βασίλη, ελπίζουμε!!Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς πρωί, μας περιμένει στο πόμολο της πόρτας μας, από έναν ευγενικό ένοικο της πολυκατοικίας, ένα πουγκάκι, με ένα γούρι και ευχές για την νέα χρονιά!!Τι όμορφη χειρονομία!!Μετά πηγαίνω στο μικροβιολογικό για να κάνω την εξέταση της χοριακής, είναι ακόμα η μεγάλη ημέρα!!

Τα αποτελέσματα θα μου έρθουν στο e-mail.Συνέχεια στη δουλειά ελέγχω τα e-mail μου.Στις 3 η ώρα το μεσημέρι,το e-mail ήρθε, το ανοίγω και πάγωνω, θυμάμαι ακόμα αυτό το συναίσθημα..Μπροστά μου ένας πελάτης, τον εξυπηρετώ, σηκώνω το τηλέφωνο που χτυπάει,έχω παγώσει, όμως χαμογελώ.Όσο και αν προσπαθούσα να σκέφτομαι και την αποτυχία της όλης προσπάθειας, ήλπιζα, πίστευα πως όλα πήγαν καλά!!Ο Βασίλης που έρχεται να με πάρει από την δουλειά με ρωτάει για τα αποτελέσματα και του το λέω.Δεν θέλω να μιλάω, δεν θέλω να σκέφτομαι, νοιώθω ένα κενό!!Τις επόμενες ημέρες κάνω όλα αυτά που πρέπει, αλλαγή χρονιάς, πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με τους γονείς του Βασίλη, συνάντηση με τους κουμπάρους μας..όμως μέσα μου νοιώθω ένα κενό, σκέφτομαι και τώρα τι?Τι έχω να κάνω?Σαν όλα να έχασαν το νόημα τους.Πρέπει να το πάρω απόφαση, πρέπει να βρω την δύναμη, να το κλείσω αυτό το κεφάλαιο.

Έτσι άρχισα στις 2 του Γενάρη, να γράφω αυτήν την ανάρτηση, έπρεπε κάπως να κλείσω αυτό το κεφάλαιο.Η χρονιά ξεκίνησε κάπως έτσι, μουδιασμένα..μετά από λίγες ημέρες είπα και στην μητέρα μου και στην αδερφή μου, για την αποτυχία, ένοιωθα βάρος που δεν τους το είχα πει και έπειτα σιγά, σιγά η ζωή συνεχίστηκε και όλα αυτά μοιάζουν πια σαν κάτι που έγινε και πάει.Σχεδόν έχω κλείσει αυτό το κεφάλαιο, έχω μία μικρή, πολύ μικρή χαραμάδα αφήσει ανοιχτή ,μήπως κάνουμε και μία δεύτερη, τελευταία προσπάθεια, άλλωστε εμείς έχουμε τον Φραγκισκάκο μας και είμαστε καλά!!!

Και η ζωή συνεχίζεται!!! 

 

ΥΓ1.Αυτή η ανάρτηση, είναι πολύ προσωπική και ίσως δεν ενδιαφέρει και πολλούς, απλώς ένοιωθα την ανάγκη να την γράψω, για εμένα και να πω σε όποιον βρίσκεται σε παρόμοια θέση, να μην φοβάται τίποτα, να κάνει την προσπάθεια του, άλλωστε όλα για το "ταξίδι" γίνονται, για την ελπίδα!!

ΥΓ2.Επίσης κατά την γνώμη μου, επειδή είναι μία ψυχοφθόρα διαδικασία, αυτή της αναμονής, καλύτερα να μην γνωρίζει κανείς για αυτήν, για να μην έχεις το άγχος και των υπολοίπων πάνω σου!